May
9

හර්තාල් ආතල්ද ?

 
2423 Views
   
 

රටක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සුරක්ෂිත වීමට ද, රාජ්‍ය පාලනය ශක්තිමත් වීමට ද අවශ්‍ය පළමු කොන්දේසිය වන්නේ නීතියේ ආධිපත්‍යයයි. හර්තාලයෙන් බිඳී යන්නේ නීතියේ ආධිපත්‍යය නොවේ ද? රජය හදිසි නීතිය පනවා ඇතත් එය නිසි අයුරින් ක්‍රියාත්මක වේ ද යනු ගැටලුවකි. මීට පෙර ද හදිසි නීතිය කඩාගෙන පෙළපාළි යන ආකාරය අපි දැක ඇත්තෙමු. මෙහි අනිවාර්ය ප්‍රතිඵලය වන්නේ ප්‍රචණ්ඩත්වයයි. රඹුක්කන සිද්ධියේ දී අරගලකරුවෝ රේල් පාරේ ගල් රැගෙන පොලිසියට පහර දුන්හ. රථවාහනවලටත් පහර දුන්හ. වැඩිදෙනකුගේ කතාබහට ලක් වූයේ එහිදී සිදු වූ වෙඩි තැබීම ගැන පමණි. කැරලිකරුවන්ගේ හැසිරීම හා නීතියේ බිඳ වැටීම ගැන කිසිවෙක් කතා නොකරති.

1953 මහජන හර්තාලය පැවතියේ ඩඩ්ලි සේනානායක ආණ්ඩුවට එරෙහිවය. එම කාලය තුළ ද විදේශ විනිමය පිළිබඳ ගැටලුවක් පැවතිණි. ආර්ථිකය බිඳ වැටී තිබිණි. බඩු මිල ශීඝ්‍ර‍ෙයන් ඉහළ ගියේය. හාල් සේරුව ශත විසිපහේ සිට හැත්තෑපහ දක්වා තුන් ගුණයකින් ඉහළ ගියේය. රජය දුන් මහජන පොරොන්දු එකින් එක කඩ වී ගියේය. අන්තිමේ මහජනයා පාරට බැස හර්තාල් කරන්නට වූහ. ඊට නායකත්වය දුන්නේ වමේ පක්ෂ බව කවුරුත් දනිති. හර්තාලය උත්සන්න වූ අතර කැරලිකරුවන්ට වෙඩි තබන්නට රජයෙන් නියෝගයක් ලැබිණි. කැරලිකරුවෝ නම දෙනෙක් මිය ගියහ. හර්තාලය නවතා දමන්නට වමේ නායකයෝ තීන්දු කළහ. පනස්තුනේ හර්තාලයෙන් ද මහජනයාට ලැබුණු විශේෂ දෙයක් නැත.

රට නොසන්සුන් වීමට බලපෑ මූලික හේතුව ආර්ථික අර්බුදයයි. එය පහසුවෙන් එක්වර විසඳීය හැකි අර්බුදයක් නොවේ. මුදල් අමාත්‍යවරයා පෙන්වා දෙන අන්දමට පියවරෙන් පියවර ගැටලු විසඳා ගෙන ඉදිරියට යා යුතුය. ඒ සඳහා ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක්, රටේ සාමකාමී තත්ත්වයක් හා පොදු එකඟතාවක් ද පැවැතීම අත්‍යවශ්‍ය වෙයි. ආණ්ඩුවට එරෙහිව විරෝධතා පැවැත්වීම පහසුය. එය දේශපාලන ආස්වාදයක් වන්නටත් පුළුවන. එහෙත් ඒ කිසිවකින් ආර්ථික අර්බුදයට විසඳුම් ලැබෙන්නේ නැත. හර්තාලයෙන් කරුණු දෙකක් සිදු විය හැකිය. පළමුවැන්න ආර්ථිකය තවත් පල්ලම් බැසීමය. දෙවැන්න රටට ලැබෙන මූල්‍ය පහසුකම් තවදුරටත් ප්‍රමාද වීම ය.

හර්තාලය දිගටම පවත්වාගෙන යෑමට ඉඩ දිය නොහැකි බව රජය පැත්තෙන් ප්‍රකාශ වී ඇත. මහජනයා සඳහා වූ අත්‍යවශ්‍ය සේවා පවත්වාගෙන යෑමත්, නීතියේ ආධිපත්‍යය පවත්වාගෙන යෑමත් රජයක මූලික වගකීමකි. ඒ අනුව එක්තරා සීමාවකින් පසුව අරගල විසුරුවා හැරීමට රජයකට සිදු වෙයි. දැනට පවතින හර්තාලය අහිංසක එකක් යැයි කිසිවකුටත් කිව නොහැකිය. එයින් සිදුවන මහජන පීඩාව මෙන්ම ආර්ථික පරිහානිය ද අපගේ අවධානයට ලක් විය යුතු කාරණා වෙයි. රජයට මේ පිළිබඳ ඉක්මන් තීරණයක් ගැනීමට සිදු වනු ඇත. අරගලයට රටේ සියලුම ජනතාවගේ සහයෝගය නොලැබෙන බව ද සිහිපත් කළ යුතුය. සාමකාමී විරෝධතාවලට ඉඩ දිය යුතු වුව ප්‍රචණ්ඩකාරී හර්තාල්වලට ඉඩ දිය යුතු නැත.

රටේ පවතින අර්බුදයේ යථා ස්වරූපය වටහා ගැනීමේ හැකියාවක් අප කාටත් තිබිය යුතුය. අර්බුද හැඟුම්බරව විසඳා ගත නොහැකි බව ද අප තේරුම් ගත යුතුය. 1950 ගණන්වලදී යුද්ධයක පැටලී බිංදුවටම ඇද වැටුණු දකුණු කොරියාව අද සිටින්නේ කොතැනකදැයි විමසා බැලීම වටී. ඒ රටේ ජනතාවගේ ඉවසීම හා කැප වීම අපට හොඳ පාඩමක් කියා දෙයි.

මෙන්න බලන්න තවත් ගොසිප්